სტატიის გაგრძელება
კონტინენტურმა ევროპამ დაკარგა წილი გლობალურ მშპ-ში – 1990 წელს 25 პროცენტიდან დღეს 14 პროცენტამდე შემცირდა, რაც ნაწილობრივ განპირობებულია ეროვნული და ტრანსნაციონალური რეგულაციებით, რომლებიც ძირს უთხრის კრეატიულობასა და შრომისმოყვარეობას, – ამის შესახებ ნათქვამია ამერიკის შეერთებული შტატების ეროვნული უსაფრთხოების სტრატეგიაში, რომელიც თეთრი სახლის ვებ-გვერდზე გამოქვეყნდა.
დოკუმენტის თანახმად, ამერიკელი ოფიციალური პირები მიეჩვივნენ ევროპულ პრობლემებზე ფიქრს არასაკმარისი სამხედრო ხარჯებისა და ეკონომიკური სტაგნაციის ჭრილში. ამაში არის სიმართლის მარცვალი, თუმცა ევროპის რეალური პრობლემები კიდევ უფრო ღრმაა.
„კონტინენტურმა ევროპამ დაკარგა წილი გლობალურ მშპ-ში – 1990 წელს 25 პროცენტიდან დღეს 14 პროცენტამდე შემცირდა – რაც ნაწილობრივ განპირობებულია ეროვნული და ტრანსნაციონალური რეგულაციებით, რომლებიც ძირს უთხრის კრეატიულობასა და შრომისმოყვარეობას.
მაგრამ ამ ეკონომიკურ დაღმასვლას ჩრდილავს ცივილიზაციური წაშლის რეალური და უფრო მწვავე პერსპექტივა. ევროპის წინაშე მდგარი უფრო დიდი საკითხები მოიცავს:
ევროკავშირისა და სხვა ტრანსნაციონალური ორგანოების საქმიანობას, რომლებიც ძირს უთხრის პოლიტიკურ თავისუფლებასა და სუვერენიტეტს;
მიგრაციის პოლიტიკას, რომელიც ცვლის კონტინენტს და იწვევს დაპირისპირებას;
სიტყვის თავისუფლების ცენზურას და პოლიტიკური ოპოზიციის ჩახშობას;
შობადობის კატასტროფულად დაცემას;
და ეროვნული იდენტობისა და თავდაჯერებულობის დაკარგვას.
თუკი დღევანდელი ტენდენციები გაგრძელდება, კონტინენტი 20 წელიწადში ან უფრო ადრეც შეუცნობელი გახდება. ამის გათვალისწინებით, სულაც არ არის აშკარა, ექნება თუ არა ზოგიერთ ევროპულ ქვეყანას საკმარისად ძლიერი ეკონომიკა და სამხედრო ძალები, რომ სანდო მოკავშირეებად დარჩნენ. ჩვენ გვსურს, რომ ევროპა ევროპული დარჩეს, აღიდგინოს თავისი ცივილიზაციური თავდაჯერებულობა და უარი თქვას მარეგულირებელი დახრჩობის წარუმატებელ ფოკუსზე.
ეს თავდაჯერებულობის ნაკლებობა ყველაზე აშკარაა ევროპის ურთიერთობაში რუსეთთან. ევროპელი მოკავშირეები თითქმის ყველა პარამეტრით, ბირთვული იარაღის გარდა, რუსეთზე მნიშვნელოვან უპირატესობას ფლობენ მძიმე ძალის თვალსაზრისით. უკრაინაში რუსეთის ომის შედეგად, ევროპა-რუსეთის ურთიერთობები ახლა ღრმად არის დასუსტებული და მრავალი ევროპელი რუსეთს ეგზისტენციალურ საფრთხედ მიიჩნევს. ევროპის ურთიერთობების მართვა რუსეთთან საჭიროებს აშშ-ის მნიშვნელოვან დიპლომატიურ ჩართულობას, როგორც ევრაზიის მთელ კონტინენტზე სტრატეგიული სტაბილურობის პირობების აღსადგენად, ისე რუსეთსა და ევროპულ სახელმწიფოებს შორის კონფლიქტის რისკის შესამცირებლად.
ამერიკის შეერთებული შტატების ძირეული ინტერესია უკრაინაში საომარი მოქმედებების სწრაფი შეწყვეტის მოლაპარაკება, რათა:
დასტაბილურდეს ევროპული ეკონომიკები;
თავიდან იქნას აცილებული ომის უნებლიე ესკალაცია ან გაფართოება;
აღდგეს სტრატეგიული სტაბილურობა რუსეთთან;
და შესაძლებელი გახდეს უკრაინის ომისშემდგომი აღდგენა, რათა ქვეყანამ შეძლოს სიცოცხლისუნარიან სახელმწიფოდ გადარჩენა.
უკრაინის ომმა მოახდინა იმის უკუეფექტი, რომ გაზარდა ევროპის, განსაკუთრებით კი გერმანიის, გარე დამოკიდებულებები. დღეს, გერმანული ქიმიური კომპანიები მსოფლიოში ყველაზე დიდ გადამამუშავებელ ქარხნებს აშენებენ ჩინეთში, იმ რუსული გაზის გამოყენებით, რომლის შეძენაც მათ სამშობლოში არ შეუძლიათ. ტრამპის ადმინისტრაცია უთანხმოებაშია ევროპელ ოფიციალურ პირებთან, რომლებსაც არარეალისტური მოლოდინები აქვთ ომთან დაკავშირებით. ეს პირები არიან არასტაბილურ უმცირესობის მთავრობებში, რომელთაგან ბევრი თელავს დემოკრატიის ფუნდამენტურ პრინციპებს ოპოზიციის ჩასახშობად. ევროპელთა დიდ უმრავლესობას სურს მშვიდობა, თუმცა ეს სურვილი პოლიტიკაში არ აისახება, დიდწილად ამ მთავრობების მიერ დემოკრატიული პროცესების ძირის გამოთხრის გამო. ეს სტრატეგიულად მნიშვნელოვანია ამერიკის შეერთებული შტატებისთვის სწორედ იმიტომ, რომ ევროპულ სახელმწიფოებს არ შეუძლიათ თვითრეფორმა, თუ ისინი პოლიტიკურ კრიზისში არიან ჩარჩენილი.
ამერიკა მოუწოდებს თავის პოლიტიკურ მოკავშირეებს ევროპაში, ხელი შეუწყონ სულიერ აღორძინებას და პატრიოტული ევროპული პარტიების მზარდი გავლენა მართლაც დიდ ოპტიმიზმს იწვევს.
ჩვენი მიზანი უნდა იყოს დავეხმაროთ ევროპას, შეასწოროს მისი ამჟამინდელი ტრაექტორია. ჩვენ გვჭირდება ძლიერი ევროპა, რათა დაგვეხმაროს წარმატებულ კონკურენციაში და ითანამშრომლოს ჩვენთან, რათა ნებისმიერ მოწინააღმდეგეს ხელი შეეშალოს ევროპაზე დომინირებაში.
გრძელვადიან პერსპექტივაში, სავსებით დასაშვებია, რომ სულ მცირე, რამდენიმე ათწლეულის განმავლობაში, ნატოს ზოგიერთი წევრი გახდება უმრავლესობით არაევროპული. შესაბამისად, ღია კითხვად რჩება, შეხედავენ თუ არა ისინი თავიანთ ადგილს მსოფლიოში, ან შეერთებულ შტატებთან ალიანსს, ისევე, როგორც ამას უყურებდნენ ნატოს წესდებაზე ხელმომწერები.
ჩვენმა ზოგადმა პოლიტიკამ ევროპის მიმართ პრიორიტეტულად უნდა მიიჩნიოს:
ევროპის შიგნით სტაბილურობის პირობების ხელახლა დამყარება და რუსეთთან სტრატეგიული სტაბილურობა;
ევროპისთვის საკუთარ ფეხზე დგომის და შეთანხმებული სუვერენული ერების ჯგუფად ფუნქციონირების უზრუნველყოფა, მათ შორის საკუთარ თავდაცვაზე ძირითადი პასუხისმგებლობის აღებით, ნებისმიერი მოწინააღმდეგე ძალის დომინირების გარეშე;
ევროპის ამჟამინდელი ტრაექტორიისადმი წინააღმდეგობის გაღვივება ევროპულ ერებში;
ევროპული ბაზრების გახსნა აშშ-ის საქონლისა და მომსახურებისთვის და აშშ-ის მუშაკებისა და ბიზნესების სამართლიანი მოპყრობის უზრუნველყოფა;
ცენტრალური, აღმოსავლეთ და სამხრეთ ევროპის ჯანსაღი ერების გაძლიერება კომერციული კავშირების, იარაღის გაყიდვების, პოლიტიკური თანამშრომლობისა და კულტურული და საგანმანათლებლო გაცვლების მეშვეობით;
ნატოს, როგორც მუდმივად გაფართოებადი ალიანსის, აღქმის დასრულება და ამ რეალობის თავიდან აცილება;
ევროპის წახალისება, მიიღოს ზომები ტექნოლოგიური ქურდობის, კიბერ-ჯაშუშობისა და სხვა მტრული ეკონომიკური პრაქტიკის წინააღმდეგ საბრძოლველად.
