„ხალხის ძალის“ წევრი დავით ქართველიშვილი სოციალურ ქსელში ვრცელ პოსტს აქვეყნებს, რომელშიც საზოგადოებაში დამკვიდრებულ ტენდენციებზე წერს. კერძოდ, თუ რას ემყარებიან ადამიანები, როდესაც პოლიტიკურ პროგნოზებს აკეთებენ.
„სოციალური ქსელი საზოგადოებრივი განწყობების უტყუარი ბარომეტრია, რომლის ამოკითხვა ყველას უნდა შეეძლოს სწორი პოლიტიკური „მეტეოპროგნოზის” გასაკეთებლად. საინტერესო კლასტერები აღმოცენდა საჯარო სივრცეში.
მაგალითად, პატრიოტები, რომლებიც „მამულს, ენას და სარწმუნოებას” იცავენ ქრისტეს სახლის, ეკლესიის მიღმა; რომლებიც არ იზიარებენ შვიდ ეკლესიურ საიდუმლოებას, არ ლოცულობენ, არ მარხულობენ, არ ხედავან საჭიროებას – ჰყავდეთ მოძღვარი მათთვის უცნობი და გადაუშლელი სახარების განმარტების მიზნით.
ერთმა აგრესიულმა კონსერვატორმა პატრიოტმა გუშინ პირდაპირ დამადანაშაულა – „რას გადაგვეკიდე ამ შენი სახარებით – მეო ძველ აღთქმას ვცემ პატივს და თვალი თვალ წილ, კბილი კბილ წილ პრინციპს ვაწვებიო”. რა გაეწყობა, მომიწია მისი ვირტუალურ „ჰეროდე მეფესთან” გადაბრძანება.
მეორე კლასტერი: „რუსეთი არის ჩვენი ერთმორწმუნე” სახელმწიფო”-ს დეკლარირებით. ესეც მნიშვნელოვანი თემაა. რა იგულისხმება სახელმწიფოს „ერთმორწმუნეობაში”? ისეთი საქციელი, როგორც მას ახასიათებდა 1801, 1811 თუ 1921 წლებში? უახლოეს ისტორიას ხომ საერთოდ არ ვეხები – გავაოცეთ ერთმანეთი სწორედ რომ ქრისტეს და ღვთისმშობლის შეურაცხყოფაზე დაფუძნებული ჩვენი „ერთმორწმუნეობით”. მაცხოვარსაც მიადგნენ ერთხელ მსგავსი „ერთმორწმუნეობის” თემაზე: „და ვიდრე ასე ესაუბრებოდა ხალხს, მისი დედა და ძმები გარეთ იდგნენ და სიტყვის სათქმელად ეძებდნენ მას. მაშინ ვიღაცამ უთხრა მას: აჰა, დედაშენი და შენი ძმები გარეთ დგანან და სიტყვის სათქმელად გეძებენ შენ. ხოლო იესომ პასუხად თქვა: ვინ არის დედაჩემი? ან ვინ არიან ჩემი ძმები? გაიშვირა ხელი თავისი მოწაფეებისაკენ და თქვა: აჰა, დედაჩემი და ჩემი ძმები. რადგან ვინც აღასრულებს ჩემი ზეციერი მამის ნებას, იგია ძმაც, დაც და დედაც ჩემი”.
სანამ ვინმეში ვეძებთ მტრებს, ან პირიქით – „ერთმორწმუნე” მოყვასს, სჯობს საკუთარ თავებს ჩავუღრმავდეთ და გულწრფელად ჩავეკითხოთ: ვისი ან რისი ერთმორწმუნეები ვართ? გვაერთიანებს კი, „ვინც აღასრულებს ჩემი ზეციერი მამის ნებას, იგია ძმაც, დაც და დედაც ჩემი” მიდგომა? ვის ნებას აღვასრულებთ რეალურად, თუკი მამის, ძის და სულიწმინდის ნება გაერთიანებულია სახარებაში, რომელიც არ გადაგვიშლია და ეკლესიურ საიდუმლოებებში, რომლებსაც გავურბივართ. არაა დედაჩემის მაგინებელი, თუ მოყვასის მოკვდინებით შეპყრობილი პატრიოტი თუ კონსერვატორი ქართველი – ჩემი ერთმორწმუნე. და არც რუსეთში უნდა ვეძებდე ამას და ამაზე ვამყარებდე ჩემს პოლიტიკურ ფსონს. ღმერთს – ღმრთისა, კეისარს – კეისრისა,“ – წერს დავით ქართველიშვილი.
